Η ραχοκοκαλιά της Ελλάδας είναι τα βουνά της. Από τον Ψηλορείτη μέχρι τη Ροδόπη, από τον Ταΰγετο μέχρι τον Όλυμπο, από το Ζα στη Νάξο έως τον Αίνο στην Κεφαλονιά, οι βουνοκορφές αποτελούν ένα μοναδικό αισθητικό τοπίο που φιλοξενεί μια πληθώρα από ενδημικά είδη φυτών και ζώων. Λειτουργώντας ως θύλακες σταθερότητας κατά την εναλλαγή παγετωδών και θερμών περιόδων, προσέφεραν καταφύγια σε ψυχρόφιλες πανίδες και χλωρίδες, με αποτέλεσμα να θεωρούνται διεθνώς ως μια περιοχή εξαιρετικής βιοποικιλότητας.
Το απρόσιτο των ορεινών περιοχών και οι λελογισμένης κλίμακας ανθρώπινες παρεμβάσεις, προφύλαξαν για αιώνες τη βιοποικιλότητα και τα οικοσυστήματα των ελληνικών βουνών. Τα τελευταία χρόνια, η λαθραία συλλογή ειδών χλωρίδας και πανίδας και η εγκατάλειψη των παραδοσιακών, ήπιων ανθρώπινων δραστηριοτήτων απειλούν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των βουνών μας. Επιπλέον, η έννοια της -με κάθε κόστος- «ανάπτυξης» εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους: εκτροπές ποταμών, κατασκευή μεγάλων φραγμάτων και τεχνητών λιμνών, εγκατάσταση εκτεταμένων αιολικών πάρκων δίχως διεξοδικές μελέτες χωροθέτησης και η διάνοιξη ενός ολοένα αυξανόμενου ορεινού οδικού δικτύου αποτελούν τις βασικές απειλές.
Η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού υπερασπίζεται πάντα την ακεραιότητα της ελληνικής φύσης, δίχως να λησμονεί την σημαντικότητα της ενίσχυσης της χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Υπάρχει χώρος και για τα δύο, με οργανωμένο σχεδιασμό και χωροθέτηση, με εκτίμηση της κατά τόπους φέρουσας ικανότητας και με σοβαρές επιστημονικές μελέτες. Τα βουνά μας είναι φυσικά μνημεία κάλλους και βιοποικιλότητας. Πρέπει να τα προστατεύσουμε.